Tv serie The Middle

Een echte televisiekijker ben ik niet. Ik blijf nergens speciaal voor thuis. Maar....zonder televisie zou ik niet willen! Niet alleen omdat ik het ideaal vind om vermoeide en hangerige kinderen voor die buis te knikkeren, ik vind het ook voor mijn eigen vermoeide en hangerige lijf heerlijk! Na een lange dag, verstand op nul en lekker zappen. Waar ik dan vaak op blijf hangen zijn Amerikaanse sitcoms. Lekker een half uurtje dom mee grinniken! Vroeger, in mijn jeugd, keken we met het hele gezin naar 'the Cosbyshow' of 'The Nanny'. Supergezellig! Kopje thee erbij en gewoon genieten van elkaars gezelschap, kijkend naar het 'wel en wee' van fictieve families

Noem een aflevering van 'Friends' en ik kan hem voor een groot gedeelte mee citeren. Ieder jaar komen mijn zusje, mijn nichtjes en ik bij elkaar om ongegeneerd te gieren om de afleveringen van Friends. Eerst gezellig met elkaar eten en dan een marathon houden van deze serie. Aangezien we alle grapjes al kennen, wordt er vast op voorhand om bepaalde scenes gelachen. Heerlijk!!

Nu kwam manlief laatst met een nieuwe serie op de proppen: 'The Middle.' Geweldige serie! Het gaat over een Amerikaans gezin bestaande uit vader Mike, moeder Frankie en kinderen Axl, Sue en Brick.
De serie wordt vanuit het perspectief van de moeder gefilmd. En ik, als moeder, kan me in de meeste situaties helemaal verplaatsen! Het grappige aan de serie vind ik dat het realistisch gefilmd is. Het huis is vaak een bende, er is regelmatig grote stress om iedereen op tijd de deur uit te werken en er is geen geld in overvloed. Dat wil zeggen, dat als moeder Frankie  per ongeluk 200 dollar aan een potje oogcreme uitgeeft (ze dacht dat het 20 dollar was, en dat was al teveel eigenlijk), ze echt een probleem hebben, Realistisch dus! De familie is kerkelijk (op z'n Amerikaans) maar dit wordt niet zoetsappig op de voorgrond gezet. Toch hoor je geen gevloek en is de serie niet platvloers. Leuk!

Mijn man en ik hebben de serie opgenomen, hij wordt uitgezonden op Fox. Na een lange dag werken, ploffen we 's avonds gezellig op de bank om een paar afleveringen te kijken en zowel hij als ik moeten echt hardop mee lachen . Dat vind ik nog het leukste aan deze serie. Mijn man en ik lachen samen, delen een bepaald soort humor en brengen na lange vermoeide dagen wat luchtigheid en gezelligheid de woonkamer in. Een goede reden om een televisie te hebben!

'Ziek' zijn als moeder

Ken je dat gevoel? Je voelt je niet lekker, hebt hoofdpijn en keelpijn. Je praat als een schorre kraai en je hebt verhoging. Ziek genoeg om jezelf in acht te nemen, maar niet zó ziek dat je op bed ligt te shaken. 'Lekker ziek zijn' noem ik dat. Althans dat vond ik vroeger....

Laat het me uitleggen: vroeger als je als kind bovenstaande symptomen had, dan mocht ik thuisblijven van school. Nu had ik op zich helemaal geen hekel aan school hoor, ik kon goed meekomen en had veel vriendjes/vriendinnetjes. Maar toch... een dagje of twee thuis blijven en alle aandacht van je moeder voor jezelf hebben was leuk! Samen een spelletje doen, televisie kijken overdag (mocht echt alleen als ik ziek was) en lekkere hapjes toegeschoven krijgen van je moeder.... Op die manier ziek zijn was zo slecht nog niet! Na een aantal daagjes was je er weer helemaal bovenop.

Toen ik 'lekker' ziek was in mijn volwassen tijd, vóór het era kinderen, kroop ik met een dekentje, een goed boek en een berg dvd'tjes op de bank. Want eerlijk is eerlijk, met een paar paracetamollen was die hoofdpijn wel te beteugelen. Dus was ik ziek genoeg om zonder schuldgevoel me ziek te melden ( ik had tenslotte koorts) maar goed genoeg om eens lekker op te laden. Even wat me -time, al voelde je je niet optimaal.

En nu? Nu vind ik dit niet meer 'lekker ziek''....Nu is het 'irritant ziek'....  Nu ben ik moeder.... ;) En in plaats van mezelf onder een dekentje te vleien, leg ik datzelfde dekentje op mijn zieke kindjes. Nu lees ik met mijn schorre-kraaien stem voor de honderdste keer 'kikker en vriendjes' voor. Nu sta ik gewoon de was te vouwen, ondergespuugde bedjes te verschonen en te stofzuigen.

Want eerlijk is eerlijk met een paar paracetamollen is die hoofdpijn echt wel te beteugelen. En ja, het praten gaat wat moeizaam, maar is niet 90% van onze communicatie non-verbaal? En ja, af en toe ben je een beetje bibberig en als je in de spiegel kijkt zie je een soort wit spook met bruine wallen. Maar ach ik heb toch geen tijd om de hele dag met m'n neus voor die spiegel te staan; er moet eten gekookt worden, de hond moet uit en er moeten gewoon kinderen van en naar school gebracht en gehaald worden.

Als ik dan 'niet lekker ziek' mag zijn, doe dan maar 'gewoon' beter a.u.b.!

Maar gelukkig kan ik mijn kindjes (die om de beurt allemaal fors koorts hebben, we gaan nu de derde week al in met zieken) diezelfde tedere zorg geven die ik vroeger mocht ervaren, Kan ik met crackertjes, sapjes en boekjes, met dekentjes en puzzels, goede jeugdherinneringen en 'sterke theorieën' kweken (;)), waar ze over een jaar of twintig dan weer op terug kunnen komen.

Iets met de circle of life ofzo.... :)

Even voorstellen

Al enige jaren volg ik verschillende blogs. Blogs die me inspireren, amuseren of met praktische tips gevuld zijn. Al eerder heb ik gedacht dat een blog schrijven ook wel wat voor mij zou kunnen zijn. Toch kwam het nooit van de grond, zijn de ideeën nooit vastomlijnd geworden. Maar nu wil ik toch een poging wagen in blogland.

Eigenlijk met als eerste doel om puur voor mezelf mijn leven vast te leggen. Want het cliché is zo waar: de tijd vliegt!! Herinneringen vervagen en de drukte van alledag slokt me soms meer op dan ik zou willen. Met het opschrijven van ervaringen, kan ik deze later er altijd weer eens bijpakken.

Ik ben altijd dol op schrijven en lezen geweest, ik zou mijn schrijf-skills graag een beetje verder willen ontwikkelen en dat is dan gelijk het tweede doel van mijn blog.

En als ik op mijn beurt weer anderen kan inspireren en amuseren dan is dat als derde punt mooi meegenomen! Ik probeer zo eerlijk mogelijk te schrijven. Een beeld neer te zetten dat reëel is. Met alle struggles die een gezin nou eenmaal kent naast alle momenten van zonneschijn. Ik hoop dat mede-moeders (of vaders natuurlijk!) hier een stukje herkenning zullen vinden en er door bemoedigd zullen worden.

Dus...even voorstellen voor mogelijke bezoekers op dit blogje is wellicht handig.

Mijn naam is Mieke. Ik ben 31 jaar oud en woon met mijn lieve man en onze drie kinderen in het zuidwesten van Nederland. Mijn man staat voor de klas en ik ben verpleegkundige. Ik ben 16 uur per week werkzaam in een ziekenhuis. De afwisseling tussen gezin en werk bevalt me prima en is tot nu toe, (met wat creativiteit soms ;)), goed te behappen.
Met een fijn netwerk aan familie en vrienden om me heen hoef ik me niet snel te vervelen. Koken, lezen, wandelen met de hond en erop uit gaan met mijn gezin, zijn bezigheden die ik graag mag doen.

Toch zijn deze zaken (echtgenote, moeder, dochter, vriendin, werknemer enz) niet datgene wat mijn identiteit bepaalt.
Ik mag leven in de wetenschap dat ik vóór alles Gods geliefde kind ben. Ik ben niet wat ik doe, of wat ik heb, of wat anderen over mij zeggen. Ik ben Zijn kind! En niets kan dat veranderen! Dat is ten diepste mijn identiteit. Ik hoef niet te presteren om geliefd te zijn. Ik hoef geen punten te verzamelen om geaccepteerd te worden, ik hoef me niet mooier voor te doen dan ik ben;  Hij houdt van mij! Wat een rust gaat daarvan uit!
Al het andere is mij gegeven en ik probeer te leven vanuit dankbaarheid. Het leven is niet maakbaar. Je hebt geen 'recht' op gezondheid, een goed huwelijk en kinderen. Ik ervaar mijn rijke leven absoluut als geschenk. Ik probeer me hier steeds bewust van te zijn, al halen ontevredenheid en gemakzucht me soms in.... Het is een levenslang proces om de relatie met Jezus Christus, te ontdekken en te verdiepen. En mijn ultieme levensdoel is steeds meer te gaan lijken op Hem (alleen de baard mag van mij achterwege blijven, haha!)

Mijn doel is om regelmatig iets te posten. Dingen die me inspireren, bezig houden en anekdotes van mijn hectische leven. Ik wil met een beetje luchtigheid, relativeringsvermogen en humor mijn verantwoordelijke taak als moeder tegemoet treden op deze blog.

Weet je welkom!

Whoop whoop! Ik ga een blog beginnen!

Is dat even spannend, ik ga een blog bijhouden! Een idee wat al geruime tijd in mijn hoofd zit, is vandaag werkelijkheid geworden. Aanleiding om mijn belevenissen op het wereldwijde web te zetten is mijn  jongste dochter geweest vandaag. Zij was de druppel, het zetje, de laatste push die ik nodig had om mijn leven, mijn heerlijke, chaotische, hectische leven, vast te leggen.

Die aanleiding? Deze situatie:

Het was einde van de middag, het tijdstip waarop mijn kinderen de televisie aan mogen zetten en ik de keuken in verdwijn om voor het eten te zorgen. Het tijdstip dat iedereen moe, hangerig en hongerig begint te worden.
Vandaag ging niet 'alleen maar' de televisie aan, de kinderen mochten van mij een film op Netflix kijken. Als je een bleek, rillerig zoontje op de bank hebt liggen, die nu al een aantal dagen koorts heeft, mag je best eens verwennen met wat extra's. Een spannende, nieuwe film op Netflix en allemaal lekker samen op de bank onder een dekentje, is dan nét even meer speciaal dan 'gewone' tv. Zeker als het buiten dan ook nog regent dat het giet is dat extra knus!
Ondertussen kon ik mooi even naar de schuur lopen om wat te pakken. Het regende wel en ik had mijn niet-charmante huisbroek dan wel aan (want: gewone broek natgeregend toen ik van school naar huis liep) maar met mijn leuke roze gebloemde kaplaarzen aan is even door de regen naar de schuur geen punt. Toch? Ik moet zeggen, de heenreis naar de schuur liep voorspoedig ( het is toch zeker een meter of vijf ;)) De terugreis liep alleen iets anders dan gepland... Ik kon het huis niet meer in....
Mijn lieve jongste schatje van één jaar was blijkbaar de regenende gehaktballen van Netflix zat en was me gevolgd naar de keuken. Als je dan aan de knip en de sleutel draait,( hoe amusant! ) dan kan mama er niet meer in. Lekker in de regen laten staan met haar huisbroek en kaplaarzen is dan de oplossing van een dreumes, maar was toch niet precies wat ik in gedachten had....
Geen nood! De andere twee lagen op de bank, die horen me heus wel als ik even op de keukendeur klop. En kijk, ook het raampje staat open. Kloppen en even roepen dat ze de sleutel moeten omdraaien, zo gepiept, geen paniek! Maar.... wat nou als kloppen en roepen, bonzen en blèren wordt? Wat ik ook deed ze hoorden me niet (??). Dan maar voor het raam proberen in hun blikveld te komen. Weg bij de deur en nu op het raam tikken...kloppen.... meppen... en ondertussen zwaaiend en dansend als een malloot proberen hun aandacht te trekken. De enige die vriendelijk terug wuifde, met een grote grijns op haar snoet,  was de aanstichtster die inmiddels bezig was op de eettafel te klimmen.
Net op het moment dat je dan maar besluit om te gaan lopen naar de voordeur (in je stylish outfit) om te kijken of de deurbel wel een belletje bij die twee op de bank doet rinkelen, hoor je de buurvrouw over de schutting heen roepen: "Gaat alles goed daar? Ik hoorde zo een gebonk!"
"Ja hoor buurvrouw, dat was ik zelf die zo bonkte (en riep met het volume waar een viswijf trots op kan zijn). Ja, haha, de kinderen hebben me buitengesloten, en nu hoort de hele straat me roepen en bonzen behalve mijn eigen kinderen... Oh wacht er zit beweging in, dochterlief kruipt nu onder het dekentje vandaan om me binnen te laten, Dank je buurvrouw!"

En dan kom je weer binnen. Jongste was inmiddels weer veilig en wel op de grond beland, oudste twee kropen weer samen op de bank en ik had naast (weer) een nat pak, ook mijn idee klaar: Een blog moet er komen zodat ik ten alle tijden deze momenten weer es terug kan lezen en alle natgeregende moeders wereldwijd een gehaktbal onder de riem kan steken. We staan er niet alleen voor!