Whoop whoop! Ik ga een blog beginnen!

Is dat even spannend, ik ga een blog bijhouden! Een idee wat al geruime tijd in mijn hoofd zit, is vandaag werkelijkheid geworden. Aanleiding om mijn belevenissen op het wereldwijde web te zetten is mijn  jongste dochter geweest vandaag. Zij was de druppel, het zetje, de laatste push die ik nodig had om mijn leven, mijn heerlijke, chaotische, hectische leven, vast te leggen.

Die aanleiding? Deze situatie:

Het was einde van de middag, het tijdstip waarop mijn kinderen de televisie aan mogen zetten en ik de keuken in verdwijn om voor het eten te zorgen. Het tijdstip dat iedereen moe, hangerig en hongerig begint te worden.
Vandaag ging niet 'alleen maar' de televisie aan, de kinderen mochten van mij een film op Netflix kijken. Als je een bleek, rillerig zoontje op de bank hebt liggen, die nu al een aantal dagen koorts heeft, mag je best eens verwennen met wat extra's. Een spannende, nieuwe film op Netflix en allemaal lekker samen op de bank onder een dekentje, is dan nét even meer speciaal dan 'gewone' tv. Zeker als het buiten dan ook nog regent dat het giet is dat extra knus!
Ondertussen kon ik mooi even naar de schuur lopen om wat te pakken. Het regende wel en ik had mijn niet-charmante huisbroek dan wel aan (want: gewone broek natgeregend toen ik van school naar huis liep) maar met mijn leuke roze gebloemde kaplaarzen aan is even door de regen naar de schuur geen punt. Toch? Ik moet zeggen, de heenreis naar de schuur liep voorspoedig ( het is toch zeker een meter of vijf ;)) De terugreis liep alleen iets anders dan gepland... Ik kon het huis niet meer in....
Mijn lieve jongste schatje van één jaar was blijkbaar de regenende gehaktballen van Netflix zat en was me gevolgd naar de keuken. Als je dan aan de knip en de sleutel draait,( hoe amusant! ) dan kan mama er niet meer in. Lekker in de regen laten staan met haar huisbroek en kaplaarzen is dan de oplossing van een dreumes, maar was toch niet precies wat ik in gedachten had....
Geen nood! De andere twee lagen op de bank, die horen me heus wel als ik even op de keukendeur klop. En kijk, ook het raampje staat open. Kloppen en even roepen dat ze de sleutel moeten omdraaien, zo gepiept, geen paniek! Maar.... wat nou als kloppen en roepen, bonzen en blèren wordt? Wat ik ook deed ze hoorden me niet (??). Dan maar voor het raam proberen in hun blikveld te komen. Weg bij de deur en nu op het raam tikken...kloppen.... meppen... en ondertussen zwaaiend en dansend als een malloot proberen hun aandacht te trekken. De enige die vriendelijk terug wuifde, met een grote grijns op haar snoet,  was de aanstichtster die inmiddels bezig was op de eettafel te klimmen.
Net op het moment dat je dan maar besluit om te gaan lopen naar de voordeur (in je stylish outfit) om te kijken of de deurbel wel een belletje bij die twee op de bank doet rinkelen, hoor je de buurvrouw over de schutting heen roepen: "Gaat alles goed daar? Ik hoorde zo een gebonk!"
"Ja hoor buurvrouw, dat was ik zelf die zo bonkte (en riep met het volume waar een viswijf trots op kan zijn). Ja, haha, de kinderen hebben me buitengesloten, en nu hoort de hele straat me roepen en bonzen behalve mijn eigen kinderen... Oh wacht er zit beweging in, dochterlief kruipt nu onder het dekentje vandaan om me binnen te laten, Dank je buurvrouw!"

En dan kom je weer binnen. Jongste was inmiddels weer veilig en wel op de grond beland, oudste twee kropen weer samen op de bank en ik had naast (weer) een nat pak, ook mijn idee klaar: Een blog moet er komen zodat ik ten alle tijden deze momenten weer es terug kan lezen en alle natgeregende moeders wereldwijd een gehaktbal onder de riem kan steken. We staan er niet alleen voor!